Ο Μπελάς και ο Ρουμποτύρης

         Ο Μπελάς και ο Ρουμποτύρης 

Είδη ομοικαταληξίας

View more presentations or Upload your own.

Ο Τ. Σ. Έλιοτ (1888-1965) γεννήθηκε στο Σαιντ-Λούις του Μιζούρι, όπου και έζησε μέχρι τα δεκαοχτώ του χρόνια. Σπούδασε στο Χάρβαρντ και στη Σορβόννη. Το 1914 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αγγλία. Στο Λονδίνο ο Έλιοτ, με τη βοήθεια του συγχρόνου του Ezra Pound, ο οποίος άσκησε επάνω του μεγάλη επιρροή, δημοσίευσε έργα του σε διάφορα περιοδικά. Το πρώτο ποιητικό του βιβλίο, Prufrock and Other Observations, εκδόθηκε το 1917 και τον καθιέρωσε αμέσως ως τον σημαντικότερο ποιητή της τότε πρωτοπορίας. Με την έκδοση του έργου The Waste Land το 1922 η φήμη του απογειώθηκε. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια ο Έλιοτ αποτέλεσε την κυρίαρχη μορφή στην ποίηση και τη λογοτεχνική κριτική σε ολόκληρο τον αγγλόφωνο κόσμο, τόσο με το έργο του όσο και από τη θέση του επιμελητή των εκδόσεων Faber&Faber. Το 1948 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ.

Σήμερα διαβάσαμε το απόσπασμα από το βιβλίο του T.S. Eliot: το εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του Γερο Πόσουμ.

Πηγή Ηλίας Ηλιάδης

 Συνέντευξη του Andrew Lloyd Weber στο μηνιαίο περιοδικό πολιτισμού Ως3 (Μάρτιος 2007)
  

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το Cats;

Εν μέρει με ενέπνευσε ένα παραμύθι της παιδικής μου ηλικίας, το Old Possum's book of Practical Cats που είχε και έχει μεγάλη επιρροή επάνω μου. Εν μέρει και η περιέργειά μου να βάλω μουσική σε ένα ήδη φτιαγμένο κείμενο - σενάριο. Συνήθως, μόλις μία δραματική ιστορία δημιουργηθεί, τα λόγια γράφονται πάνω στη μουσική που έχω ήδη συνθέσει. Κάποια στιγμή με το CATS ήθελα να δω αν μπορούσα να το κάνω και αντίστροφα. Ευτυχώς το συγκεκριμένο βιβλίο περιέχει ποιήματα με μεγάλη μουσικότητα. Ποιήματα με εγγενή ρυθμό, όπως το Rum Tum Tugger και το Old Deuteronomy, και παρόλο που σχεδόν υπαγορεύουν τη μουσική που θα τα συνοδέψει, συχνά το μέτρο τους γίνεται τόσο ιδιόρρυθμο και ξεχωριστό, ώστε αποτελούν μεγάλη πρόκληση για κάθε συνθέτη που θα καταπιαστεί μαζί τους και θα τους μετατρέψει σε νότες. Στα τέλη του 1977 έγραψα κάποια κομμάτια, τα οποία έπαιζα στο πιάνο για τους φίλους μου, αλλά ποτέ δεν πήρα σοβαρά την ιδέα μέχρι να γράψω το «Tell me on a Sunday», το οποίο έπαιξα στην τηλεόραση του BBC στις αρχές του 1980. Τότε άρχισα να σκέφτομαι το παραμύθι της παιδικής μου ηλικίας σαν ένα πιθανό κονσέρτο που θα μπορούσε να παρουσιαστεί ακόμα και στην τηλεόραση.

Πώς άρχισε να υλοποιείται αυτό το παιδικό παραμύθι σε ένα ολοκληρωμένο μιούζικαλ;
Κάποιες συνθέσεις παρουσιάστηκαν στο Φεστιβάλ του Sydmonton  το καλοκαίρι του 1980, όπου ευτυχώς παρευρέθηκε η χήρα του T.S. Eliot,  η οποία  είχε φέρει μαζί της μία ολόκληρη σειρά από στροφές ποιημάτων του συζύγου της που δεν είχαν μέχρι τότε δημοσιευθεί. Οι μουσικές και θεατρικές εικόνες που μου δημιούργησαν με έκαναν να νιώσω ότι υπήρχαν πολλές περισσότερες προοπτικές από όσες είχα φανταστεί. Συνειδητοποίησα αμέσως ότι χρειαζόμουν κάποιον που θα με ενθάρρυνε να ξαναδουλέψω τις συνθέσεις και να δω αν θα μπορούσε να δημιουργηθεί μία θεατρική ενότητα, την οποία να μπορώ να αναπτύξω.
Αργότερα εκείνο το καλοκαίρι  συνάντησα για πρώτη φορά τον  Trevor Nunn. Σύντομα  η χήρα του Eliot μας προμήθευσε και  με άλλες αδημοσίευτες στροφές, τρεις από τις οποίες ενσωματώσαμε αυτούσιες στο Cats. Επίσης μας έδωσε μία περίληψη ενός εναρκτήριου ποιήματος που φαίνεται  ότι προοριζόταν για ένα μεγαλύτερο βιβλίο, με θέμα τις γάτες και τους σκύλους. Αυτό βέβαια δεν ήταν κατάλληλο για τη σκηνή, αλλά μας ενέπνευσε να γράψουμε στίχους πάνω στην ίδια λογική, που θα μιλούσαν για την ανωτερότητα των γατών Jellicle. Χρησιμοποιήσαμε κάποιους στίχους  από το εισαγωγικό αυτό ποίημα του Eliot στο κομμάτι  The Name of Cats. Το πιο συναρπαστικό  ήταν ότι ανακαλύψαμε μία παραπομπή σε ένα από τα γράμματα του Eliot που οδηγούσε σε ένα ανολοκλήρωτο αλλά εύλογο ειρμό. Πρότεινε ότι τελικά οι γάτες κατευθύνονταν  «.ψηλά ψηλά πίσω από το Russel Hotel, ψηλά ψηλά στο Heaviside Layer». Μαζί με τον Trevor Nunn  στρωθήκαμε στη δουλειά και ξεψαχνίζοντας γραπτά του Eliot ξαναθυμηθήκαμε τις πολλές αναφορές του στις γάτες στο κυρίως σώμα των γραπτών του.
Πρέπει να πω ότι απόλαυσα τη δουλειά μου στο Cats όσο σε κανένα άλλο show. Επίσης θα ευγνωμονώ τη χήρα του Εliot,  Valerie Eliot, χωρίς τη συμπαράσταση της οποίας το μιούζικαλ  δεν θα μπορούσε να πάρει τη μορφή που έχει σήμερα.
Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση;
Ναι, φυσικά! Η υπόθεση ξεκινάει μία νύχτα που οι Jellicle Cats βγαίνουν να παίξουν σε ένα σκουπιδότοπο. Είναι η νύχτα του καθιερωμένου ετήσιου  χορού των Jellicle Cats, όπου ο αρχηγός τους θα ανακοινώσει το όνομα της γάτας που θα ξαναγεννηθεί και θα ζήσει μία νέα ζωή. Η ανακοίνωση αυτή θα γίνει λίγο πριν την αυγή. Όσο οι ψιψίνες περιμένουν, διασκεδάζουν με το να διηγούνται παλιές ιστορίες για τις πιο διάσημες και δημοφιλείς γάτες της ράτσας τους. Το κοινό παρακολουθεί και φυσικά  περιμένει να ανακοινωθεί στο τέλος το όνομα της γάτας...   
Περιμένατε ότι το Cats θα γινόταν το πιο δημοφιλές μιούζικαλ στον κόσμο;
Όχι, η επιτυχία του σόου εξέπληξε και εμένα και τη δημιουργική μας ομάδα. Ακόμα και τη βραδιά της πρεμιέρας δεν μπορούσαμε να ξέρουμε πώς θα πήγαινε, Κυρίως γιατί ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτά που είχαμε κάνει μέχρι τώρα. Και γενικά πιστεύω ότι =κυρίως στο μουσικό θέατρο- δεν μπορείς να προβλέψεις τι μπορεί να γίνει, αν θα έχει επιτυχία ή απήχηση στον κόσμο. Φυσικά πάντα θα είμαι ευγνώμων στον Bernard Delfont που πίστεψε στο «Cats», όταν όλοι πίστευαν ότι το συγκεκριμένο μιούζικαλ δύσκολα θα έπιανε και δεν θα είχε την απαραίτητη επιτυχία.

Τα έργα σας είναι τα μοναδικά ίσως που παίζονταν ταυτόχρονα σε τρία διαφορετικά σόου σε Λονδίνο και Ν. Υόρκη, για πολλά χρόνια. Τι σας έκανε να αποφασίσετε να σταματήσετε τις παραστάσεις σε ΗΠΑ και Αγγλία; Πιστεύετε ότι κούρασε τον κόσμο η πολύχρονη  αυτή παράσταση;
Όχι, δεν το πιστεύω, ο κόσμος σε καμία περίπτωση δεν μας έδειξε κάτι τέτοιο. Πολλοί ήταν αυτοί που θέλησαν να το δουν και να το ξαναδούν. Στην ουσία η απόφαση ήταν των παραγωγών, αλλά και εγώ πιστεύω ότι μετά από 21 χρόνια στο Λονδίνο και 19 χρόνια στη Νέα Υόρκη ήταν η κατάλληλη ώρα η πρώτη θεατρική ζωή των «Cats» να τελειώσει. Τώρα σειρά έχουν οι περιοδείες και φυσικά ανάμεσά στις πόλεις που θα επισκεφτούμε είναι και η Αθήνα...

   

       Τα επτά θαύματα του κόσμου

             Τα Επτά Θαύματα του Κόσμου (ή τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου) είναι σπουδαία μνημεία που καταγράφηκαν ως μεγαλουργήματα της εποχής ή αλλιώς θαύματα του αρχαίου κόσμου κατά την αρχαιότητα και την προ Χριστού περίοδο. Εμπνευστής του καταλόγου αυτού θεωρείται ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος ο οποίος επισκέφτηκε όλα τα μνημεία και συνέταξε τον κατάλογο. Ο κατάλογος αποτελείται από επτά οικοδομήματα που βρίσκονται γύρω από το μεσογειακό πλαίσιο.

 H μεγάλη πυραμίδα στην Γκίζα (2584-2561 π.Χ.-χρόνος κατασκευής)

 Χτίστηκε από τους Αιγύπτιους κατά την διάρκεια της τέταρτης δυναστείας των Αιγυπτίων ως τάφος του Φαραώ Χέοπα. Δίπλα της βρίσκονται οι άλλες δυο μεγάλες πυραμίδες της ίδιας δυναστείας, του Χεφρίνου και του Μυκερίνου. Όλες βρίσκονται στην Αίγυπτο.

Έχει ύψος 146,60 μ. και τέλεια τετράγωνη βάση με πλευρά 230,35 μ. προκαλεί δε εντύπωση στους σύγχρονους ερευνητές για τα δεδομένα της εποχής της κατασκευής της. Έχει όγκο 2.521.000 κυβ. μ., καλύπτει επιφάνεια 54.000 τετρ. μ. και το υπολογιζόμενο βάρος της φθάνει τους 6,5 εκατομμύρια τόνους. Για την αποπεράτωσή της χρειάστηκαν 30 χρόνια δουλειάς από 100.000 εργάτες-δούλους, πολλοί από τους οποίους πέθαναν κατά τη διάρκεια κατασκευής της. Το μνημείο σήμερα συγκινεί τους επισκέπτες της Αιγύπτου για το μεγαλείο του και την τεχνική του και προβληματίζει τους σύγχρονους ειδικούς για το πώς μπόρεσαν να λύσουν τα τόσα προβλήματα μηχανικής και στατικής οι αρχαίοι συνάδελφοί τους. Εξωτερικά, η πυραμίδα του Χέοπα είναι επιστρωμένη με πλάκες από γρανίτη. Το εσωτερικό ήταν λαβύρινθος από διαδρόμους και δωματιάκια, που εμπόδιζαν την εύκολη διείσδυση στον κύριο χώρο, όπου βρισκόταν η σαρκοφάγος του Φαραώ. Ο χώρος αυτός είχε ύψος 5 μ., πλάτος 5,34 μ. και μήκος 10,33 μ. Η λάρνακα, μέσα στην οποία βρισκόταν η μούμια του Φαραώ, ήταν από ροζ γρανίτη.

 

Οι Κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας(8ος αιώνας π.Χ. - 6ος αιώνας π.Χ.)

Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας πιθανολογείται ότι αποτελούσαν μέρος των εξωτερικών τειχών της Βαβυλώνας. Εικάζεται ότι το βοτανολογικό αυτό θαύμα, που υπερβαίνει τον φυσικό νόμο, ανάγεται στον έρωτα ενός βασιλιά για μια γυναίκα. Κατά τον Βηρωσσό, έναν Βαβυλώνιο ελληνιστή ιερέα, που έγραψε την ιστορία της Βαβυλώνας στα ελληνικά, οι Κήποι χτίστηκαν περίπου το 600 π.Χ. και εμπνευστής τους ήταν ο Ναβουχοδονόσορ Β΄ (περίοδος βασιλείας: 605-562 π.Χ.), ο ισχυρότερος μονάρχης της νεοβαβυλωνιάκης αυτοκρατορίας. Οι Κήποι ήταν δώρο προς τη γυναίκα του Αμυίτις, θυγατέρα του βασιλιά των Μηδων, η οποία νοσταλγούσε τους δασωμένους λόφους της πατρίδας της, και ήθελε να διατρέφεται με φυτά που υπήρχαν στη χώρα της αλλά όχι στη Βαβυλώνα. Για το λόγο αυτό στους κρεμαστούς κήπους υπήρχε και βοτανικός κήπος όπου καλλιεργούνταν εκείνα τα φυτά. Μια άλλη θεωρία λέει ότι οι κήποι χτίστηκαν από τη βασίλισσα των Ασσυρίων Σεμίραμι, γύρω στο 810 π.Χ.Οι κρεμαστοί κήποι θεωρούνται ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου αν και πολλές αμφιβολίες έχουν εκφραστεί για την φυσική ύπαρξή τους. Το γεγονός ότι αναφέρονται εκτενέστατα από δύο αρχαίους Έλληνες ιστορικούς τον Στράβωνα και τον Διόδωρο τον Σικελιώτη δεν ενισχύει κατά πολύ τα ιστορικά γεγονότα.Λέγεται ότι καταστράφηκαν τον 1ο αι. π.Χ. από σεισμό.

 

 Το Χρυσελεφάντινο άγαλμα του Ολυμπίου Διός (430π.Χ.)

Φιλοτεχνήθηκε από τον διάσημο γλύπτη της εποχής, Φειδία γύρω στο 430 π.Χ. και τοποθετήθηκε ως λατρευτικό άγαλμα στο Ναό του Δία στην Ολυμπία στην αρχαία Ηλεία, στα δυτικά της Πελοποννήσου, κοντά στις όχθες του ποταμού Αλφειού. Ο Λόφος ήταν τόπος λατρείας του Κρόνου, πατέρα του Δία. Η τοποθεσία είναι ιστορική, αφού από την αρχαιότητα εδώ διαδραματίστηκαν πολλές μάχες, και από το 1000 π.Χ. υπήρχε ο αρχαιότερος ναός της Ελλάδος αφιερωμένος στην Ήρα. Κοντά στον αρχαίο αυτό ναό ήταν και το στάδιο των Ολυμπιακών αγώνων. Το 470 π.Χ. χτίστηκε εδώ ο ναός του Δία. Το άγαλμα του Δία έγινε τόσο ξακουστό στην εποχή του, που πλήθος πολεμιστών το επισκέπτονταν για να το δουν. Επί αιώνες ήταν ένα από τα θεάματα που ο κάθε θνητός όφειλε να δει πριν πεθάνει. Το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία επισκευάστηκε από το γλύπτη Δαμοφώντα το Μεσσήνιο κατά το α΄ μισό του 2ου αι. π.Χ., επειδή παρουσίασε ρωγμές. Εκείνη την εποχή επικρατούσαν κλασικιστικές τάσεις στην Ελληνιστική Γλυπτική. Το άγαλμα πέρασε κάποιες περιπέτειες, αφού την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα το χτύπησε κεραυνός, χωρίς όμως να του κάνει σοβαρή ζημιά. Ο Καλιγούλας είχε διατάξει να το μεταφέρουν στην Ρώμη και να του αλλάξουν το πρόσωπο δίνοντάς του την μορφή του αυτοκράτορα, πράγμα που όμως δεν έγινε, επειδή το καράβι που περίμενε στο λιμάνι για να το φορτώσει χτυπήθηκε από κεραυνό και κάηκε. Μετά την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων το 393 μ.Χ. ο ναός ξέπεσε. Το 408 μ.Χ. την εποχή του Θεοδόσιου ο ναός πυρπολήθηκε, και το άγαλμα καταστράφηκε ή κατατεμαχίστηκε και λεηλατήθηκε. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Θεοδόσιος το 390 μ.Χ. το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου καταστράφηκε από φωτιά το 416 μ.Χ. Ο ναός λεηλατήθηκε από τους Γότθους, και τα υπολείμματά του γίνανε χριστιανικός ναός μέχρι που γκρεμίστηκε από έναν σεισμό. Αργότερα τα ερείπια σκεπάστηκαν από την κοίτη του ποταμού Αλφειού. Το 1875 μια γερμανική αποστολή έκανε αρχαιολογικές ανασκαφές και μέχρι το 1881 επανέφερε στο φως τα ερείπια, κάτω από τέσσερα μέτρα χώμα.

Η κατασκευή του έργου διήρκεσε δύο Ολυμπιακές περιόδους, δηλαδή οκτώ χρόνια. Η τεχνική του Φειδία βασιζόταν ουσιαστικά σε ξύλο. Το σώμα των αγαλμάτων του ήταν ξύλινο και το εμποτιζόταν από ένα ειδικό υγρό για να μην αποξηρανθεί. Το ξύλο ήταν ντυμένο με στρώματα χρυσού και πλάκες ελεφαντοστού. Τα μάτια ήταν από πολύτιμους λίθους. Ο μανδύας από χρυσό. Το δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι του ήταν από πράσινο σμάλτο. Ο καθήμενος Δίας ξεχώριζε μέσα στον ναό επάνω σε τρία σκαλιά και σύμφωνα με εκτιμήσεις έφτανε τα 12 μέτρα σε ύψος. «Ήταν σαν να ύψωνε ο Δίας το ανάστημα του» γράφει σε μια αναφορά του ο Έλληνας γεωγράφος Στράβωνας τον 1ο αιώνα π.Χ.. Το άγαλμα ήταν περιτριγυρισμένο από τριανταέξι ψηλές κολώνες από γρανίτη. Στο αέτωμα βρίσκονταν τεράστιες περίτεχνες αναπαραστάσεις με εικοσιένα αγάλματα, ανάμεσά τους αυτά του Οινόμαχου και του Πέλοπα. Ο Δίας καθόταν σε έναν θρόνο που ήταν κατασκευασμένος από ελεφαντόδοντο, χρυσό, έβενο και άλλες πολύτιμες πέτρες. Στο δεξί του χέρι ο Δίας κρατούσε ένα μικρό άγαλμα της θεάς Νίκης και στο αριστερό του ένα δεμάτι με κεραυνούς, που ήταν το σήμα κατατεθέν του θεού. Παντού γύρω του βρίσκονταν πλήθος από αγάλματα που παρίσταναν άλλες μεγαλοπρεπείς σκηνές. Στα πόδια του ήταν δύο σφίγγες με έφηβους άνδρες. Πιο πίσω οι τρεις Χάριτες. Οι άθλοι του Ηρακλή, η μάχη του Θησέα με τις Αμαζόνες και η οικογένεια της Νιόβης. Δύο καθιστά λιοντάρια φύλαγαν τον Δία. Στα πλαϊνά βρίσκονταν μετάλλινες πλάκες με χαραγμένες παραστάσεις της αναδυόμενης Αφροδίτης, το πολεμικό άρμα του Ήλιου, και το άρμα της Σελήνης. Η σκεπή πάνω από το άγαλμα ήταν ανοικτή για να μπαίνει άπλετο φως. Επισκέπτες όπως ο Αιμίλιος Παύλος, νικητής επί των Μακεδόνων, έμεινε έκπληκτος από την μεγαλοπρέπεια του αγάλματος και από την τελειότητά του.

 

Ο Ναός της Αρτέμιδας στην Έφεσο

 Ο ναός της Αρτέμιδος βρισκόταν στην Έφεσο της σημερινής Τουρκίας. Αποκαλείται και Αρτεμίσιο και κατασκευάστηκε το 440 π.Χ. Θεωρείται ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι χρειάστηκαν 120 χρόνια για να αποπερατωθεί ενώ είχε αρχικά ξεκινήσει από τον βασιλιά της Λυδίας, Κροίσο. Σήμερα τα απομεινάρια δεν θυμίζουν σε τίποτα τον μεγαλοπρεπή ναό που υπήρχε.

.

Όπως αναφέρει και ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος, ο οποίος θεωρείται ο εμπνευστής της λίστας με τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, το μεγαλείο του ναού της Αρτέμιδος υπερβαίνει κάθε άλλο από τα υπόλοιπα μνημεία.
"Έχω δει τους μεγαλοπρεπείς Κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, το Άγαλμα του Ολυμπίου Διός, τον Κολοσσό της Ρόδου και τις Πυραμίδες της Αιγύπτου, όπως ακόμα και το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, αλλά όταν βλέπω τον ναό της Αρτέμιδος που αγγίζει τον ουρανό τα υπόλοιπα μνημεία χάνουν την λαμπρότητά τους. Εκτός από τον Όλυμπο, ο ήλιος δεν φάνηκε πουθενά αλλού τόσο μεγαλοπρεπής όσο εδώ". - βλ. Αντίπατρος, Ελληνική μυθολογία, (IX, 58)

Ο Στράβων αναφέρει ότι, το 356 π.Χ., τον ναό πυρπόλησε ο άγνωστος κατά τα άλλα Ηρόστρατος από την Έφεσο, για να απαθανατιστεί, όπως είπε, το όνομα του. Μόνο με τη βοήθεια άλλων πόλεων οι Εφέσιοι άρχισαν να χτίζουν έναν νέο ναό. Στις αρχές του 5ου μ.Χ. αιώνα, ο Θεοδώρητος στο έργο του Εκκλησιαστική Ιστορία αναφέρει ότι ο ναός υπέστη ξανά καταστροφή (το 406 περίπου) με εντολή του Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Πρέπει να σημειωθεί πάντως, ότι ο Ιωάννης την εποχή αυτή είχε απομακρυνθεί εξόριστος από τον πατριαρχικό θρόνο, ενώ την ίδια χρονική περίοδο, βρισκόταν σε ισχύ ο νόμος του Αρκάδιου (399) που απαγόρευε την καταστροφή των αρχαίων ναών.

 

Το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού

 Σύμφωνα με τη μυθολογία, η δημιουργία του πιο πολυτελούς τάφου στην Αρχαιότητα, του Μαυσωλείου στην Αλικαρνασσό, συνδέεται με έναν βασιλικό έρωτα. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του σατράπη Μαύσωλου της Καρίας, ενός κράτους στα παράλια της Μικράς Ασίας, η περίλυπη χήρα του, βασίλισσα Αρτεμισία, έχτισε ένα ταφικό μνημείο ως ένδειξη της αφοσίωσής της.Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της περιοχής εργάστηκαν τόσο σκληρά γι` αυτό το έργο, που συγκαταλέχθηκε στα επτά θαύματα... Η βασίλισσα πέθανε, πριν από την αποπεράτωση του οικοδομήματος. Όμως, το έργο δεν εγκαταλείφθηκε, καθώς οι τεχνίτες το θεωρούσαν μνημείο της δικής τους δόξας και δεξιοτεχνίας...».
Το σχετικό απόσπασμα του Πλίνιου, που χρονολογείται στο 75 μ.Χ., είναι η πληρέστερη περιγραφή. Ο Ρωμαίος συγγραφέας τονίζει ότι για το Μαυσωλείο προσλήφθηκαν τουλάχιστον πέντε κορυφαίοι γλύπτες της Ελλάδας. Τέσσερις γλύπτες, που ο καθένας είχε αναλάβει και από μία όψη του Μαυσωλείου, συναγωνίζονταν για το ποιος θα φιλοτεχνήσει τα πιο όμορφα ανάγλυφα και γλυπτά. Σύμφωνα με τον Πλίνιο, «το μήκος της βόρειας και της νότιας πλευράς είναι εξήντα τρία [ιωνικά] πόδια, η μπροστινή και η πίσω όψη έχουν μικρότερο μήκος, ενώ όλη η περίμετρος ανέρχεται σε τετρακόσια σαράντα πόδια. Το ύψος του είναι σαράντα πόδια και περιβάλλεται από τριαντα έξι κίονες. Οι άνθρωποι καλούν την περιβάλλουσα κιονοστοιχία «πτερό». Ο Σκόπας εργάστηκε στην ανατολική πλευρά, ο Βρύαξης στη βόρεια, ο Τιμόθεος στη νότια και ο Λεωχάρης στη δυτική... Ένας πέμπτος καλλιτέχνης συμμετείχε στο έργο. Επάνω από το πτερό βρίσκεται μια πυραμίδα, η οποία έχει ύψος ίσο με το χαμηλότερο τμήμα κι αποτελείται από είκοσι τέσσερις βαθμίδες ως την κορυφή. Στην κορυφή βρίσκεται ένα μαρμάρινο τέθριππο, έργο του Πύθεου. Μαζί με την προσθήκη στην κορυφή, το όλο έργο έχει ύψος εκατόν σαράντα πόδια...».

Αν και είχε ολοκληρωθεί σχεδόν 20 χρόνια προτού ο Αλέξανδρος κατακτήσει την Αλικαρνασσό, η δημιουργική ανάμειξη αρχιτεκτονικών ρυθμών, που χαρακτηρίζει το Μαυσωλείο, αποτελεί πρόδρομο του εκλεπτικισμού της μεταγενέστερης ελληνιστικής περιόδου. Ζωντανό παράδειγμα γόνιμης πολιτισμικής σύνθεσης, οι κύριες επάλληλες «ζώνες» του μνημείου συνδύαζαν στοιχεία των πολιτισμών της Λυκίας, της Ελλάδας και της Αιγύπτου. Η βάση (πόδιον), το «κάτω μέρος» κατά τον Πλίνιο, είχε ύψος γύρω στα 18 μέτρα και ακολουθούσε τις παραδοσιακές αρχές της αρχιτεκτονικής ταφικών μνημείων της Λυκίας. Πάνω στη βάση στηριζόταν το «δεύτερο τμήμα», δηλαδή ένα περιστύλιο ιωνικού ρυθμού με 36 κίονες, ύψους 12 μέτρων. Η βαθμιδωτή πυραμιδοειδής στέγη αποτελούνταν από 24 μαρμάρινους αναβαθμούς, που κατέληγαν σε μια μικρή ορθογωνική βάση, ύψους 7 μέτρων. Το μαρμάρινο τέθριππο με τον ηνίοχο προσέθετε μερικά μέτρα ακόμα στο συνολικό ύψος.

Ο Κολοσσός της Ρόδου 

 Ο Κολοσσός της Ρόδου θεωρείται ως ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ήταν ένα τεράστιο σε διαστάσεις άγαλμα το οποίο απεικόνιζε τον θεό Ήλιο. Ανεγέρθηκε από τον Χάρη τον Λίνδιο μαθητή του Λύσιππου τον 3ο αιώνα π.Χ. Είχε το ίδιο περίπου μέγεθος με το Άγαλμα της Ελευθερίας που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, αν και στηριζόταν σε χαμηλότερη βάση. Η όψη του αγάλματος λέγεται ότι φαινόταν από την είσοδο του λιμένα της Ρόδου.Σύμφωνα με τον θρύλο, τον 4ο αιώνα π.Χ. ο θεός Ήλιος έσωσε τον λαό της Ρόδου από μία επίμονη πολιορκία του Μακεδονα στρατηγου Δημητριου του Πολιορκητη. Ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον προστάτη τους, οι Ρόδιοι ανήγειραν τον Κολοσσό, ένα γιγαντιαίο μπρούντζινο άγαλμα, που υψωνόταν περίπου 33 μέτρα πάνω από το μαρμάρινο βάθρο του, δηλαδή ήταν δυόμισι φορές υψηλότερο από το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, το έργο του Φειδία.

 Ο Χάρης, ο γλύπτης και μηχανικός στον οποίο είχε να ανατεθεί ο σχεδιασμός και η κατασκευή του μνημείου του Ήλιου, ήταν μαθητής του γλύπτη Λύσιππου, που ήταν γνωστός για τις ρεαλιστικές προτομές του Αλέξανδρου. Αν και ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Χάρης είχε δώσει στο πρόσωπο του Κολοσσού τα χαρακτηριστικά του Αλέξανδρου, ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για την ακριβή όψη του αγάλματος, ενώ οι αντικρουόμενες αρχαιολογικές ενδείξεις δυσχεραίνουν τις απόπειρες αναπαράστασης του Κολοσσού. Σε πολλά ελληνικά νομίσματα ο θεός φέρει συμβατικά ηλιακά σύμβολα, όπως στεφάνι από ηλιαχτίδες γύρω από το κεφάλι του, αλλά σε άλλα νομίσματα αυτές οι ηλιαχτίδες απουσιάζουν.
Το 1932 ανακαλύφθηκαν στη Ρόδο τα θραύσματα ενός αναγλύφου με το πάνω μέρος του σώματος Ήλιου ή του Απόλλωνα. Το ανάγλυφο αυτό, που συνέβαλε στην αναπαράσταση του Κολοσσού, απεικόνιζε τον στεφανωμένο με ηλιαχτίδες θεό, να σκιάζει με το δεξί του χέρι τα μάτια και να ακουμπά το αριστερό χέρι στο ισχίο. Άλλοι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο θεός κρατούσε στο δεξί του χέρι πυρσό. Σε αυτή τη σύλληψη στηρίχτηκε και η στάση του Αγάλματος της Ελευθερίας. Τελικά, το μαρμάρινο ανάγλυφο απεικόνιζε έναν αθλητή που αυτοστεφανώνεται.
Εξίσου αντικρουόμενες είναι οι απόψεις για το κάτω μέρος του σώματος του θεού. Ο θεός Ήλιος πιθανότατα ήταν ολόγυμνος. Όμως, το τεράστιο βάρος του αγάλματος μεταβιβαζόταν μόνο στους λεπτούς του αστραγάλους; Το Άγαλμα της Ελευθερίας, που στήθηκε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης στα τέλη του 19ου αιώνα, είναι τυλιγμένο σε πλούσιες πτυχώσεις, που κρύβουν το κάτω μέρος του σώματος και βοηθούν στην ομαλή κατανομή του βάρους του ογκώδους κορμού. Μήπως ο Κολοσσός της Ρόδου υποστηριζόταν από ένα μανδύα, που κρεμόταν από τον ώμο ή το μπράτσο του;
Ωστόσο, οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο Χάρης δεν επιχείρησε να φιλοτεχνήσει ένα άγαλμα με τα πόδια σε διάσταση. ώστε τα πλοία να περνούν ανάμεσα στα σκέλη του, όπως υπέθεσαν καλλιτέχνες της Αναγέννησης. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο Ήλιος θα είχε άχαρη στάση, καθώς τα άκρα των ποδιών του θα πρέπει να απείχαν τουλάχιστον 100 μέτρα το ένα από το άλλο· ούτε οι ιδιοφυείς μηχανικοί των ελληνιστικών χρόνων δεν θα μπορούσαν να επιλύσουν τέτοιο πρόβλημα.
Το βάθρο του αγάλματος ήταν από λευκό μάρμαρο. Το ότι τα πόδια του Κολοσσού ήταν ενωμένα, σήμαινε ότι ο Χάρης έπρεπε να δώσει λύσεις σε αρκετά τεχνικά προβλήματα. Μετά την αγκύρωση των πελμάτων του αγάλματος στο βάθρο ύψους 12 μέτρων, ο Χάρης κατασκεύασε έναν τεράστιο σκελετό από πέτρινα υποστυλώματα και σιδερένιες ράβδους, πάνω στον οποίο προσαρμόστηκαν χυτά μπρούντζινα φύλλα. Η γιγαντιαία μορφή, που ολοκληρώθηκε σε 12 χρόνια, καλύφθηκε με μπρούντζινη επένδυση. Όταν απομακρύνθηκε ο βοηθητικός τεχνητός γήλοφος που περιέβαλλε το άγαλμα, και ο Ήλιος αποκαλύφθηκε στους κατοίκους της Ρόδου, ο Χάρης πρέπει να άφησε ένα στεναγμό ανακούφισης. Είχε επίσης πάρει αποτελεσματικά μέτρα κατά του κινδύνου των ισχυρών ανέμων, που θα μαστίγωναν την εύθραυστη κατασκευή.
Ο Φίλων ο Βυζάντιος αναφέρει ότι χρησιμοποιήθηκαν 15 τόνοι από μπρούντζο και 9 τόνοι σιδήρου. Υπολογίζεται, όμως, ότι οι αληθινές ποσότητες ήταν πολύ μεγαλύτερες. Λαμβάνοντας υπ`όψιν ότι το Άγαλμα της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη έχει το ίδιο περίπου μέγεθος και βάρος 225 τόνους, ο Κολοσσός πρέπει να είχε ανάλογο βάρος.
 
Το άγαλμα ήταν μια ευφυής «διαφήμιση» της πόλης που το ανέγειρε, απτή απόδειξη του πλούτου και της τεχνολογίας της. Δυστυχώς, όμως, γύρω στο 226 π.Χ., μόλις 60 χρόνια μετά τα αποκαλυπτήρια, ο Κολοσσός κατέρρευσε, καθώς τα γόνατά του τσακίστηκαν από ένα σεισμό. Πέφτοντας λέγεται ότι γκρέμισε 30 σπίτια! Χρησμός μαντείου λέει σχετικά με την πιθανή επανατοποθέτησή του «μην κίνει τα κείμενα» και ο Κολοσσός δεν ξαναστάθηκε ποτέ πια όρθιος.
Παρά την ολέθρια πτώση του, το άγαλμα δεν έπαψε να συγκαταλέγεται στα μεγάλα θαύματα του κόσμου. Το μπρούντζινο σώμα του βρισκόταν ήδη πάνω από εκατό χρόνια σωριασμένο στο έδαφος, σαν Τιτάνας που τον γκρέμισαν από τον ουρανό, όταν ο Αντίπατρος της Σιδώνας, συγγραφέας ελληνοφοινικικής καταγωγής, συμπεριέλαβε τον Κολοσσό στον κατάλογό του με τα επτά θαύματα. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ανέφερε χαρακτηριστικά: «...ακόμα και σωριασμένο στο έδαφος, παραμένει ένα θαύμα. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να αγκαλιάσουν με τα μπράτσα τους τον αντίχειρα αυτής της μορφής, που τα δάχτυλά της είναι μεγαλύτερα από τα περισσότερα αγάλματα».
Το 654 μ.Χ., 900 χρόνια μετά την κατάρρευση του Κολοσσού, οι Σαρακηνοί λεηλάτησαν τη Ρόδο και πούλησαν τον τεμαχισμένο Ήλιο ως μέταλλο. Λέγεται ότι ο αγοραστής χρησιμοποίησε 900 καμήλες για τη μεταφορά των θραυσμάτων στη Συρία. Έτσι το είδωλο του θεού που κάποτε έσωσε την πόλη από την ξένη εισβολή είχε μια μοίρα ανάλογη με εκείνη της πολιορκητικής μηχανής του Δημήτριου, που με την πώλησή της χρηματοδοτήθηκε η ανέγερση του Κολοσσού. Το γιγαντιαίο άγαλμα του Χάρη ήταν ένα θαύμα, που ταυτίστηκε με το μεγαλείο αλλά και τη ματαιότητα της ανθρώπινης φιλοδοξίας.

  Ο φάρος της Αλεξάνδρειας

 Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας θεωρείται ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Κατασκευάστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. και παρέμεινε σε λειτουργία ώς την πλήρη καταστροφή του από δύο σεισμούς τον 14ο αιώνα μ.Χ. Ήταν ένας πύργος συνολικού ύψους 140 μέτρων και ήταν για εκείνη την εποχή το πιο ψηλό ανθρώπινο οικοδόμημα του κόσμου μετά τις πυραμίδες του Χέοπα και του Χεφρήνου ή Χεφρένης. Κατασκευάστηκε από κομμάτια άσπρης πέτρας και ήταν δομημένος σε τέσσερα επίπεδα. Το χαμηλότερο ήταν η τετράγωνη βάση, το δεύτερο ήταν ένα τετράγωνο κτίσμα, το τρίτο οκτάγωνο κτίσμα και το τέταρτο το ψηλότερο ένα κυκλικό κτίσμα επί της κορυφής του οποίου το άγαλμα του Ποσειδώνα ή Απόλλωνα. Στο τέταρτο επίπεδο υπήρχε ένας καθρέπτης που αντανακλούσε το φως του ήλιου κατά τη διάρκεια της μέρας ενώ το βράδυ έκαιγε μία φλόγα για να προειδοποιεί τα διερχόμενα πλοία για την ύπαρξη εμποδίων. Η λέξη φάρος υιοθετήθηκε από πολλές χώρες και χρησιμοποιήθηκε ευρέως στο λατινογενές λεξιλόγιο και σε γλώσσες όπως τα Γαλλικά (phare), τα Ιταλικά (faro), Πορτογαλικά (farol) και Ισπανικά (faro).

Ο φάρος κατασκευάστηκε επί της νησίδας Φάρος. Το νησί έδωσε το όνομα στο οικοδόμημα κι όχι το αντίθετο, όπως πιστεύεται. Οι σύγχρονοι φάροι "δανείζονται" επίσης το όνομα της νησίδας. Είναι παγκοσμίως γνωστός με την ονομασία "Φάρος" της Αλεξάνδρειας επειδή ήταν λίγο έξω από το λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Συνδεόταν τεχνητά με ένα είδος γέφυρας, το λεγόμενο Επταστάδιο (είχε, όπως μαρτυρά το όνομά του, μήκος επτά στάδια) και σχημάτιζε το ένα μέρος του λιμανιού της Αλεξάνδρειας.

Επειδή η διαμόρφωση του λιμανιού και της ευρύτερης περιοχής ήταν επίπεδη και δίχως κάποιο σημάδι που να προειδοποιεί τα διερχόμενα πλοία, χρησίμευε για να δίνει κάποιο είδος σινιάλου για την προσέγγιση στο λιμάνι. Ο φάρος χτίστηκε από τον Σώστρατο τον Κνίδιο μηχανικό, αρχιτέκτονα, γιο του επίσης αρχιτέκτονα Δεξιφάνους που είχε κατασκευάσει το στάδιο "Τέτρα" της Αλεξάνδρειας, το 282 π.Χ., ενώ αρχικά η μελέτη του έργου είχε ξεκινήσει επί βασιλείας του πρώτου Βασιλιά της Ελληνιστικής περιόδου, τον Πτολεμαίο τον Α' της Αιγύπτου, στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

 

 

Πηγή πληροφοριών Βικιπαίδεια

Ελληνική νοηματική γλώσσα

     Ελληνική νοηματική γλώσσα

          Η ελληνική νοηματική γλώσσα είναι η φυσική γλώσσα της ελληνικής κοινότητας Κωφών. Έχει νομικά αναγνωριστεί ως επίσημη γλώσσα της κοινότητας των Κωφών στην Ελλάδα το 2000. Η ελληνική νοηματική γλώσσα εκτιμάται ότι χρησιμοποιείται από περίπου 40.600 νοηματιστές.

Ιστορική εξέλιξη

            Η ελληνική νοηματική γλώσσα από το 2000 και με τον νόμο 2817/2000, αποτελεί επίσημη γλώσσα της κοινότητας των Ελλήνων Κωφών. Πρόκειται για μια γλώσσα όπως όλες οι άλλες που μπορεί να αναλυθεί και να μελετηθεί μεμονωμένα. Η ιδιαιτερότητα της νοηματικής γλώσσας είναι πως είναι οπτικοκινητική και όχι προφορική. Δεν εκφράζεται δηλαδή με τη γλώσσα όπως η ομιλούμενη αλλά με τη κίνηση των χεριών, την έκφραση του προσώπου, τις κινήσεις του σώματος. Έχει τους δικούς της γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες που τη διαφοροποιούν σε μεγάλο βαθμό από την ομιλούμενη. Η χρήση της νοηματικής αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ένταξη οποιουδήποτε ατόμου στη κοινότητα των κωφών. Σημασία δεν έχει ο βαθμός ακουστικής απώλειας αλλά η γνώση της γλώσσας και ο σεβασμός της κουλτούρας των κωφών.

Χρήση της γλώσσας

               Η Ελληνική νοηματική γλώσσα δεν είναι διεθνής όπως λανθασμένα πιστεύεται. Η κάθε χώρα αναπτύσσει τη δική της νοηματική γλώσσα με διαφορετικά κατά βάση νοήματα και διαφορετικό αλφάβητο. Υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά αλλά πολλές διαφορές σε μορφολογικό επίπεδο. Παρόλα αυτά οι κωφοί διαφορετικών κρατών μπορούν να συνεννοούνται άνετα μέσω της Διεθνούς Νοηματικής Γλώσσας, η οποία είναι στην ουσία ένας κώδικας που εξυπηρετεί σε απλές καθημερινές ανάγκες επικοινωνίας.

 

Οι τέχνες και τα γράμματα στα ελληνιστικά χρόνια

View more presentations or Upload your own.

by vandhmotiko

Η καθημερινή ζωή στα ελληνιστικά χρόνια

View more presentations or Upload your own.

by katgerali

Η Ώρα της Γης

                        Η Ώρα της Γης

      Σάββατο 23 Μαρτίου 8.30μ.μ.-9.30μ.μ

           Η Ώρα της Γης ξεκίνησε, το 2007, στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, όπου 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι και 2.100 επιχειρήσεις έσβησαν τα φώτα τους. Την επόμενη χρονιά, η καμπάνια πήρε διεθνή χαρακτήρα, όταν συμμετείχαν 371 πόλεις από 35 χώρες. Το 2009, η Ελλάδα παίρνει για πρώτη φορά μέρος και καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση, με τη μεγαλύτερη συμμετοχή ανάμεσα σε 88 χώρες. Κάθε χρόνο, οι χώρες που συμμετέχουν αυξάνονται (το 2010, 128 χώρες, το 2011, 135 χώρες και το 2012, 152 χώρες) και όλο και περισσότερα κτίρια για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα «βυθίζονται» στο σκοτάδι.

                Το 2011, είναι η χρονιά που η Ώρα της Γης έχει στόχο να ξεπεράσει τον εαυτό της, ζητώντας από τους συμμετέχοντες να σκεφτούν τι άλλο μπορούν να κάνουν για την προστασία του πλανήτη, πέρα από το να κατεβάζουν τους διακόπτες του ηλεκτρικού. Το 2012, ξεκινά, σε πρώτη φάση, η πρόκληση του «θα το κάνω, αν τα κάνεις», που συνεχίστηκε και φέτος, με τη διαφορά πως, το 2013, κάθε χώρα επικεντρώνεται σε τρεις θεματικές δράσεις. Πέρσι, ήταν περιορισμένο στο ότι ο καθένας ανέβαζε μια πρόκληση δικής του έμπνευσης που σχετιζόταν με την προστασία του περιβάλλοντος, για παράδειγμα «θα πηγαίνω στη δουλειά με το ποδήλατο, αν 30 άτομα δηλώσουν πως θα κάνουν ανακύκλωση».

                                                 Η ώρα της Γης 2010

25 Μαρτίου 1821

                   25η Μαρτίου 1821

Ελληνική Επανάσταση
Δοξολογία στην Αγία Λαύρα, Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλογεί την σημαία της επανάστασης, Σύνθεση του Θεόδωρου Βρυζάκη
Χρονολογία	1821 - 1829
Τόπος	Σε περιοχές των Βαλκανίων (κυρίως στον ελλαδικό χώρο)
Έκβαση	Δημιουργία του ελληνικού κράτους
Μαχόμενα μέρη
Έλληνες επαναστάτες	Οθωμανική Αυτοκρατορία

              Η Ελληνική Επανάσταση ή Επανάσταση του 1821 ήταν η ένοπλη εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με σκοπό τη δημιουργία ανεξάρτητου εθνικού κράτους.

                 Οι απαρχές του ελληνικού εθνικού κινήματος βρίσκονται στην ώριμη φάση του νεοελληνικού Διαφωτισμού, περί το 1800. Η επανάσταση οργανώθηκε από μία οργάνωση που ιδρύθηκε το 1814, τη Φιλική Εταιρία. Την άνοιξη του 1821 οι Φιλικοί δημιούργησαν πολλές επαναστατικές εστίες από την Μολδοβλαχία μέχρι την Κρήτη. Οι περισσότερες από αυτές έσβησαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, όμως οι επαναστάτες κατάφεραν να υπερισχύσουν στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και σε πολλά νησιά του Αιγαίου και να κατανικήσουν τις στρατιές που έστειλε εναντίον τους ο Σουλτάνος τα δύο επόμενα χρόνια. Οι Έλληνες οργανώθηκαν πολιτικά και συνέστησαν προσωρινή κεντρική διοίκηση, η οποία επέβαλε την εξουσία της στους επαναστατημένους μετά από δύο εμφυλίους πολέμους.

                Οι οθωμανικές δυνάμεις με τη συνδρομή του Ιμπραήμ πασά κατάφεραν να περιορίσουν σημαντικά την επανάσταση, αλλά η πτώση του Μεσολογγίου το 1826 σε συνδυασμό με την ήττα του Ιμπραήμ στη Μάνη και το κίνημα του Φιλελληνισμού, συνέβαλαν στη μεταβολή της διπλωματικής στάσης των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων, που είχαν αντιμετωπίσει με δυσαρέσκεια το ξέσπασμα της επανάστασης. Η διπλωματική ανάμιξη της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας και η ένοπλη παρέμβασή τους με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και το ρωσοτουρκικό πόλεμο συνέβαλαν στην επιτυχή έκβαση του αγώνα των Ελλήνων, αναγκάζοντας την Πύλη να αποδεχθεί την ήττα της. Μετά από μια σειρά διεθνών συνθηκών από το 1827 και εξής, η ελληνική ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε το 1830 και τα σύνορα του νέου κράτους οριστικοποιήθηκαν το 1832.

               Το σύνθημα της επανάστασης, "Ελευθερία ή Θάνατος", έγινε το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας και από το 1838 η 25η Μαρτίου, επέτειος εορτασμού της έναρξής της επανάστασης, καθιερώθηκε ως ημέρα εθνικής εορτής και αργίας.